akraba dediğimiz varlıklar boy boy; cins cinstir. on altı yaşında bir yeğen ya da elli yaşındaki bir teyze olabilirler. müzik zevkleri eski topraktır; musiki ve klasik hayranıdırlar.
zaman zaman yazlıklarda ya da tatil yerlerinde toplandığınızda elinizdeki gitarı farkedip "aa gitar çalıyo musun sen?" diye şaşırırlar. ne cevap vereceğimiz meçhuldür, hatta soru yapı açısından uyuyan insana "uyuor musun?" sorusunu sorup evet cevabı beklemek gibidir.
"evet" denir. akabinde bir şeyler patlatmanızı isterler. biraz çekinerek nirvana'dan bir şeyler çalmaya başlarsınız;
Polly wants a cracker
I think I should get off her first
I think she wants some water
To put out the blow torch...
karşınızdaki suratlara bakınca bir bok anlamadıkları aşikardır. ardından o süper soru gelir; "türkçe bişiler yok mu?"..
* "var tabi, ama sakın o şarkıyı isteme.. isteme.." deriz.
ve maalesef nefret ettiğimiz cevap gelir; "akdeniz akşamları falan çalsan sen?"..
çalmıyoruzdur lan işte; o an bu şarkıyı besteleyene bir ton küfür ederiz. lyric meraklısı bu aç bünyelerin nirvanalarla ve nothing else matterslar ile doymayacakarı bellidir. hemen enstrumental bir şeyler çalarız; mesela moonlight sonata'nın ilk 1-2 dakikası.
sonra herkes dağılır. eşek gibi kasıp beethoven çalmışsınızdır, ama bunun üstüne kalkıp size "neyse.. bi dahaki sefere artık." derler. gitarı kafalarında kırasınız gelir, ama filmlerde olur o.
