kapitalizmin şahane bir sonucu olarak hayatımızın çok büyük bir kısmını çalıyorlar ki o çalınan kısımda da stres, baskı ve üstlerin egolarının altında ezilmek var.
09:00-18:00 arası çalışan biri olarak gece 12'de uyuduğumu varsayarsak günde 9 saat çalışırken, 6 saat bana kalıyor. bakın işte bu adaletsizliktir. insan olarak yaşamaktan, android olarak yaşamaya evriliyoruz. ben çok üzgünken çıkıp sahilde yürüyüp temiz hava almak yerine mecburen şişmiş gözlerle işte duruyorsam bir sıkıntı var. yorgunluktan veya zaman olmadığından okuduğum kitaplar ve izlediğim filmler azalmış, hobi edinemiyor veya olanları devam ettiremiyorsam; sinemaya, tiyatroya, müzeye veya herhangi bir etkinliğe gitmek benim için büyük bir olay olmuşsa bir sıkıntı vardır.
tüm bunları kanıksayıp yaşamaya devam ediyoruz ama farkında değiliz bu düzen sadece zamanımızı ve emeğimizi değil insan olabilmemizi alıyor bizden.
insanlar bu fikirlerimin tembelliğimden geldiğini düşünüyorlar, evet miskinliği seviyorum ama bir o kadar mesleğimi de seviyorum. sadece bir mesleğin hayatın çoğunluğunu kaplamasına karşıyım, bir kere geldiğim dünyada aklımda en çok yer eden şeyin mesai olması insani yanlarımı incitiyor.
