Annem ya harika bir kadın... Yaşım ilerledikçe annemin bana aslında pek çok şeyin terbiyesini verdiğini anlıyorum. Belki üniversite mezunu değildi ama herşeyi biliyordu, çocuk yetiştirmeyi biliyordu. Nasıl terbiye edeceğini kimden öğrendi acaba? Biz yok denilince alınmayacağını bilen çocuklardık ağlamayı öğretmediler. Annem birşeye yok diyorsa yoktur istediğin kadar ağla. Şimdiki çocuklar ağlamayı bile bilmiyor cidden. Numaradan ağlamaya çalışan duygusuz bir nesil oldu. Zamanımızda zengin fakir ayrımıda yoktu çocuklar tabletinin markasına modeline göre bile sınıflandırıldı. Biz bakkaldan ipimizi alıp oynardık, zengini de fakiri de.
insan özlem duyar mı bu kadar çocukluğuna? Kocaman bir hayal dünyam vardı. Herşeyi konuşturabiliyordum. Bundan büyük özgürlük olabilir mi?
Gün geçtikçe artık türk kahvesinin tadı lezzetli gelmeye başlayınca büyüdüğümü hissettim, hı bir de artık çayı sıcak içiyordum. Keşke hep ılık ve bol şekerli kalsaydı çaylar..
