insanoğlu doğası gereği birilerini veya bir şeyleri sevmeye eğilimlidir. Bazıları kendini 'aşk insanı' ilan edip karşısındaki için gözlerini, dudaklarını öven şiirler yazarken bazıları parayı, şöhreti, makamı sever. Ama mutlaka bir şeyleri ya da birilerini sever.
Bu sevginin kaçınılmaz sonucunda ise ortaya bağlılık çıkar. Yani sevdiğimiz kişi ya da durumlara karşı bir süre sonra bağımlılık-bağlılık hissederiz.
'Sevgi ve bağımlılık-bağlılık' arasında ise çok büyük bir duygusal aktivatör olan 'yalnızlıktan kaçış isteği' vardır. Bizleri kişilere veya durumlara bağlı kılan, bağımlı hale getiren temelde bu yalnızlıktan kaçış prensibimizdir.
insanoğlunun yaptığı hataların tamamına yakını bu bağlılık durumlarıyla ilgilidir. Eğer bir şeye bağlıysak kaybetmekten korkarız çünkü. Ve bu kaybetme korkusu çoğu zaman mantıklı kararlar almamızı engeller.
Peki bu 'sevgi'yle başlayan süreç nasıl olur da sonucunda mantıklı davranamadığımız, hatalar yaptığımız bir duruma dönüştü? Sorun 'sevmek' fiilinin yanlışlığı mı yoksa biz insanların sevmek fiilini bile hataya çevirme becerisi mi?
Bana göre cevap kesinlikle ikincisi. Yani sevmek fiili yanlış falan değil. Bizler sevgiyle başladığımız bu süreçte, işin içine 'yalnızlık korkusu' katıp bağımlı-bağlı olmayı öyle bir hale getiriyoruz ki..Sonra kaybetme korkusu,sonrası malum işte hatalar,yanlışlar, mantığın elveda etmesi.
Bu yüzden eğer yalnızlık korkumuzu yenebilirsek, yalnızlığın korkulacak bir şey değil aslında bir avantaj olduğunu kavrayabilirsek, kişilere ya da durumlara bağlı olmaktan kurtulabiliriz.Böylece sevmek fiilinin saf ve en güzel halini yaşayabiliriz.
En başta da söylediğim gibi, yalnızlık avantajdır. Avantajlı durumda olmaktır.
