yine şükrettim bugün.
önceden de çok ederdim, bu dünyaya düşünebilen, hissedebilen, sevebilen bi canlı olarak dünyaya geldiğim için.
bir hamamböceği değil de bir insan olduğum için.
sonra bu insanı yaratan insan başka bir insanı daha yarattı.
milyonların arasından bir araya getirdi üstelik.
en büyük şükür sebebim bu oldu o sıralar.
ileriki zamanlarda birbirlerini sevdirdi.
benden çok seversen alırım onu senden dedi yaratanı.
aldı da.
hep en çok onu seviyorum dediği zamanlar gitti ondan sevdiği.
o da dualarıyla yaşadı.
böyle yaşamayı öğrendi, eksik ama hep yanındaymış gibi hissederek.
başka bir şükür sebebi seçtiği mesleği oldu bu insanın.
sınav zamanlarında aklının ucundan geçmediği mesleğini, okurken ayrı çalışırken ayrı sevdi.
ama aynı zamanda onu çekici kılan bir unsur olduğu ve ruh gelişimine katkı sağladığı için şükretti.
ten rengini de sevmezdi o zamanlar.
hatta insanların tek konuştuğu dalga malzemesi olduğu için güvenini yitirmişti.
o dalga geçmelerin altında özenme duygusunun olduğunu yıllar sonra öğrendi.
şükretmek için bir sebebi daha oldu.
