öncesinde bakkala gönderen kişiye "üstüyle kendime bişi alayım mı?" diye sormak vardır.
hadi annene soruyorsun, ki o da nezaketen, "hayır" cevabı seni pek de ırgalamıyor,alacaksın üstüyle kendine bişi.
eve gelen misafire, komşu neneye falan da soruyorsun. ben soruyordum açıkçası, yüzümü karartmadan hemde. kendi torunu orda sedire oturmuş, ekmek arası peynir domat yiyor, bakkala ben gidiyorum. haksızlığa gelemem, son iki saattir çikolata yememişim, bisikletin zinciri attı, kakam geldi.. öyle hesaplarım vardı küçükken.
neyse, o paranın üstü azdır hep. buna ne olur? bi s.k olmaz. cips neyim alınmaz onla. 'buna ne olur diyen çocuğa ibnelik yapan bakkal' denir aha buna.
soruyorum soruyorum adi şeyleri gösteriyor bana, sanki ucuz şeyi pahalıya satıyor, çok kıllanıyorum bu bakkaldan.
"küçük buldu da saf mı gördü, kazıklanıyor muyum? hayat pahalılığı falan mı var?" gibi soruların cevabını büyüyünce öğreneceğim nasolsa diyip başka bakkala gidiyordum ben de.
küçükken çok kinciymişim galiba.. önce teyze sonra bakkal.
