+ buna ne olur bakkal amca.
- gazoz şişesini öpüyorum ekseriyet. çokokrem sürdüm masaya, yalıcan mı?
+ ama siz...
- hehehehe, buna diye köppek gibi yalvardın, bunadım işte.
+ aman tanrım, epritüel mahalle bakkalı. bir nesli büyüten adam. sizi görmek çok güzel.
- artık çok geç evlat. hep tanşaş, hep tanşaş. son bir öpücük ver de dükkanı kapatayım.
gibi bişey değil.
çocukluğum geliyor aklıma. elimdeki bozuk parayı gösterip, "buna ne olur" diyip, alternatifler arasından fayda marjını en yüksekte tutabileceğim ürünü alıyor, babama olan gecelik borçlanma faiz oranını düşürmek için annemle diplomatik temaslarda bulunuyor idim. o zamanlar, arkamdan "asaf savaş akat gibi çocuk, maşallah" diyorlar, ben de "abarttınız mına koim" diyordum. babam da "hareket çekme, hareketin allahını görürsün" diyor, annem de "çocuğa kızma, kafasını bulandırdınız oğluşumun" diye atağa geçiyordu.
memur çocuğu olmak, ailenin her istediğini alamaması, onun yerine muadillerinden almaktır bir bakıma. coca cola yerine gazoz, enfes nestle çikolatalar yerine diş sızlatan cino, ruffles yerine fıs mısır tomarı pamko, kavaklıdere yerine köpek öldüren belki de. ama şu an inanın, daha çok istiyorum cino'yu, tombiyi.
bir de hem günlük sakız ihityacımı karşılamak, hem de oyun oynamak için, içinden sakız çıkan futbolcu kartlarını alıyordum. veya içinden futbolcu kartı çıkan sakızlardan. bir kere içinden futbolcu çıkmıştı. bildiğin duran topların usta ismi hami mandıralı çıkmıştı. uyy da.
