yoktur. yani yöntem sayılır mı bilemem ama artık hiç görmemeye başlayınca aklınıza gelmiyor bi süre sonra. öbür türlü zor.
ben 2 yıl aradan sonra gördüm geçenlerde, 5-6 ay kadar önce yolda yürürken. böyle nasıl desem, onu görünce bi karın ağrısı eşliğinde beynim sanki onun etrafındaki her şeyi flulaştırma filtresi uyguluyor gibi hissediyordum, yanında uzaylı belirse geç fark edecekmişim gibi. o gün görünce yine hissettim aynı şeyi, sonra hala mı diye kendime kızdım. 4-5 saniye elim ayağım birbirine dolaştığı için ne yapacağımı şaşırdım, en sonunda beni görmesin diye yolumu değiştirdim. bu eziyeti ruhu bile duymamış biri için yaşamak cidden garip ya. daha doğrusu trajikomik. bi de tamamen şansa çekilmiş, o an alelacele poz verdiğimiz bi fotoğrafımız var. bilgisayarın derinliklerine sakladım. bakmasam da silemedim, duruyor öyle.
