tramvaydaydım. bir köşede oturmuş çevremdekilerin neler yaptığına bakıyordum. mutluydu hepsi, gülüyor, birbirlerine bir şeyler anlatıyorlardı. ben, o köşedeki halimle ben bu mutluluk tablosuna son anda girmiş gibi hissediyordum kendimi. tam böyle düşünürken tramvay durdu. bir yığın mutlu insan indi, bir yığın mutlu insan bindi. binenlerin arasında gözüm bir kadına çarptı. bildiğiniz çarptı ama o hissetmedi bile bu çarpışmayı. oturdu, geniş ve bir o kadar süslü çantasından bir kitap çıkardı. kapağına bakmaya çalıştım, sonunda bakabildim: masumiyet müzesi! yanına gitsem, 'hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum' desem nasıl tepki verirdi acaba? yoksa 'yaşını başını almış adamsın, utanmıyor musun kızın yaşındaki birine sarkıntılık etmeye?' mi derdi? ya da kafasını sallamakla, belki birazcık tebessüm etmekle yetinirdi? olamaz mı! belki de samimi ve olabildiğince iyi niyetli olduğumu anlar ve sohbet ederdik. bol bol kitaplardan konuşurduk. bu adam, bu bedbaht ve yaşlı adam birazcık mutlu olurdu o zaman...
Edit: 'hayatımın en mutlu anıymış, bilmiyordum' Orhan Pamuk'un masumiyet müzesi kitabının giriş cümlesidir.
