uzun zamandır ekşi sözlük tarafında altını okuduğum, çok kasarsam kendimde de uyandıracağım histir. nedir abi, oo ben iyiyim süperim illa ki bir yer beni bulur, ilk fırsatta bakarım önüme, kaparım fırsatı, giderim.
bu düşünceyi eleştireceğim uzun uzun ama belirteyim, benim de aklımdan geçti. benim avantajım da global ortaklı bir şirkette çalışmam ve uygulamada çok az da olsa birilerinin şirketin global bacağında belli yerlerde görev alması. ama düşünmedim değil; dedim çok çalışır fark yaratırım belki bana da teklif ederler. globalden yöneticilerle yakın iletişim kurmayı sırf bunun için hayal ettim falan. enteresan geliyor.
alıp başını gidenlere saygım var. niye yapıyorsunuz da diyemem, seçimdir. doğru ya da değil, ben de bir sebeple çıkmış olsam kalmaya çalışır, en iyi şekilde gittiğim yere uyum sağlamaya uğraşırdım herhalde. bu alanda dayanışma olması da güzel, bazen hiç bilinmeyen bir yere gitmeye çalışıyor insan ve bilinmeyen fazla olduğunda en küçük destek o kişiye fayda bile getirmese moral getirir. güzel şeyler.
eleştireceğim konu da şu: çok uzun zamandır bize mutsuzluk pompalanıyor. idealize edilen bir yaşam tarzı var, hayatını öyle sürdürmek isteyen de kendince siktir olup gidip o hayatı yaşayabilir. ama hayır, sen de öyle yaşamak zorundasın deyip gırtlağına çökmeyi bir görev, bir mücadele edinmiş tiplerle karşı karşıyayız ve karşımızdaki hayatlarda iyi hiçbirşey yok. iyiye gitmek yok, elindekine çok şükür deyip başka birilerini uzaktan gözlemek var. uzakta kalan ve erişilemeyenin cazibesi zamanla öfke patlamaları ve müdahaleleri getiriyor ve adım adım büyük bir anafor oluşturuluyor.
mücadele edilir, üstesinden gelinir. bu da uzun bir konu, tek çözümü olmadığı için burayı işgal etmeyeceğim. ama antitez geliştireceğim. çünkü seni beni umutsuzluğa itiyorlar, öyle bir noktaya geldik ki yolda çevirip tecavüz etmeye kalksalar aman öldürmeyin deyip domalacak haldeyiz. halbuki karşımızdaki kitle oyunu kuralına göre de oynamıyor, ahlaksız namussuz ve Şeytan'ın tüm sıfatlarını taşıyan vasat tipler bunlar.
tüm bu okuduklarımdan ve naçizane hayat deneyiminden gördüğüm şudur; siktir olup gideceğin yer değil, çabalayıp hayatta kalacağın yer vatanındır. dediğim gibi gitme planı yapmakta bir sakınca yok, ama burada uğursuzlar cirit atıyor diye ilk elden bırakıp gitmeyi düşünmek olmaz. kazın ayağı pek öyle değil.
