Aslında Türkiye'de biz bir viktoryen dönem yaşıyoruz.
Kadınların cinsel hayatları çok eleştiriliyor, özellikle ülkenin doğusunda kadınlar evlenene kadar hiç bir şey hissedemez gibi bir zihniyet var.
Bastırılmış bu düşünceler yüzeye çıkacakları küçük bir boşluk bulunca bilince kontrolsüzce akmaya başlıyor. Ya da davranışlarda aşırılık oluşturuyor. Cinsel hedefi cinsel davranışı değiştiriyor.
Ben cinselliğin hiç bastırılmaması taraftarı değilim, otto gross tarzı anti-psikayatri düşüncem yok. Fakat insanların aşık olup, birilerinden hoşlanıp onunla sevişme ihtiyacı bile toplumda ters tepkiler oluşturuyor.
Cinsellik, doyurulmadığı zaman nesne tanımıyor. Bilinçdışı ilk figür, "bununla sevişebilir miyim"e döndüğü için hoşlandığınız kişiyle gideremediğiniz cinsellik sonucunda tüm-seksüel ( herhangi bir nesneye - kişiye) ilgi duyabilen bir yapı oluşturuyor.
Yolda geçen çekici bir insanı arzulamak problem değil fakat bunu her seferinde eyleme dökmek problemdir.
Yine hoşlandığınız kişiye dair olan cinsel isteğinizi ifade etmemeniz de problem.
Toplumsal sözleşmeler gibi "başkaları ne der" e bu kadar değer vermek maalesef oluşturulamamış benliğin bir parçası.
