insanların ayırt edici özelliği.
Her zaman kulaklarımda olan bir ton var.
Gripken de iyileşince de kulaklarıma çalındığında içimin ürperebildiği.
Romantik ama keskin.
Kararlı ve baskın.
Yumuşak ve kelimelerin yavaş ve derin biçimde dilden döküldüğü o ton.
ilk saniyeden itibaren yine kalp ritmim olağan atışından farklıydı.
Heyecan verici o mesajın ardından gelen o uzun telefon konuşmasının ilk saniyesiydi bu.
Herşey gerçekti.
Sesi, zor nefes alışı ve nefesi zar zor verişi.
Cümleleri. O Afilli, yürek hoplatan cümleleri.
Sesi, o gripli sesi.
Sahi Bi insan gripken bile bu kadar etkileyici olmayı Nasıl bilebilirdi.
Konu onun sesi olunca, birşeyleri sorgulamıyor insan.
Sadece dinliyor.
Bazen şarkılarını, bazen özenerek seçip söylediği o cümlelerini.
Öylesine sevmiş ki beni.
Beni neden sevmiyor diye ağladığım gecelerden utandım.
Öyle içindeymişim ki yalnız bedeninde değil ruhundaymışım meğer.
Binde bir de olsa;
Kadınım dediğinde,
Hep içimdesin dediğinde,
Seviyorum dediğinde sorgulamasaydım.
Öylesine seviyorum ki onu.
Yaşamımı oluşturan herşeye herkese karşılık onun o güzel ses tonu.
Evet ben bugün sayamadığım bi çok kere olduğu gibi aşık oldum.
Sevmeyiz biz aşktan bahsetmeyi.
Yaşadığımız şeye aşk demek onu sınırlamak, Bi kalıba sokmak gibi gelir.
Oysa yaşanılan şey, ne bir kitaba ne bir filme ne bir şarkıya ne yazılan uzun yazılara karşılıktı.
Sanırım kulağımdaki sesin olduğu müddetçe bunu sana söylemekten bıkmıcam.
Ömrüm senindir.
