darağacına götürülene nasıl soruluyorsa son istekleri, yeniden doğmuşlara da sorulmalı ilk istekleri.
"bırakma ellerimi".
darağacına asmışım aslında ben tüm mendillerimi. aşağılık korkularımla titretmişim yanımdakileri. bağırdığımda aldırmamış yanımdakiler, sessizliğim ise ürkütmüş bazılarını. yüzümde eğreti duran tüm maskeleri fırlatmışım hepsinin önüne. eteğimde biriktirdiğim taşları vermişim sonra ellerine, taşlasınlar beni diye. duvarlara sürtmüşüm tırnaklarımı. canım acımış mı? aldırmamışım, kırılan tırnaklarım mı? ah hiç aldırmamışım. bir vazgeçmişlik serpmiş üstüme ölü toprağını.
bir uçurum belirmiş önümde. tüm duygularımı ardarda sıraya dizmiş, bağlamışım ipi her birinin beline. öfke en önde, nefret bir gerisinde... iten o olacak akıllı ya, unutmuş hepsi düşecekler peşisıra sonra.
"önce kül olmadan kendinizi nasıl yenileyebilirsiniz?" demiş biri. düşünmeden atmışım bende tüm alevlerin içine kendimi. acıya acıya canım, küllendirmişim geçmişimi. sil baştan demişim içimden, avuç içimdeki küllerimi üflerken ben.
şimdi bir sensin gözümün gördüğü, gönlümü, ömrümü emanet edebildiğim... sayesinde ipin ucundan döndüğüm, düğümlediğim ipleri birer birer çözdüğüm...
darağacına asılı mendillerim,
gitmelere alışkın yüreğim,
her şey iyi giderse ürker içimdeki kız,
kötü bir şey olursa meraklanma atlatır elbet onu da.
