Benim en sevmediğim tek öğretmenimdir. Sınıfta herkesi yalakalık derecesine göre ayrıma tabii tutardı. Bazı öğrencilerin velileri bu kişiye hediye yaparlardı ya da satın alırlardı.
Benim annem çalışan bir kadın olduğu için hiçbir zaman böyle yalakalıkvari boş işlerle uğraşacak vakti olmadı.
Dolayısıyla ben ayrıcalıklılardan biri değildim.
(Ayrıca her yıl para toplayıp altın bilezik alma olayımızı da hiç anlayamamışımdır.)
ilkokul ikinci sınıftayken etüt öğretmenimle beraber sınıf öğretmenime şiir yazdık. Renkli mukavaalarla süsledik. Çok da güzel olmuştu. Emek vermiştik, özenmiştik.
Ertesi gün götürdüğümde öğretmen panoya bile asmadı.
Aynı şiiri ayrıcalıklı öğrencisi düz kağıda kurşun kalemle eciş bücüş bir yazıyla yazmıştı onu astı.
işte tam olarak o zaman bitti gözümde. çocuk aklımla, daha ikinci sınıfta yalakalığın statükosuyla tanıştığımda.
Sonra da hiç sevemedim kendisini.
Aradan yıllar geçti, üniversiteye giriş yılımda arayıp ne yaptığımı, kazanıp kazanmadığımı sordu tanımamazlıktan geldim ve suratına kapattım telefonu.
Üzerimde en çok etkisi olan öğretmenlerim ortaokuldaydı. O zamanlar müzik cdlerimizi takas ederdik, geziye seyahat ederdik, kimi zaman kitabını, kimi zaman yabancı gazeteleri getirirdi okumam için bazı branş öğretmenlerim. Tıpkı büyük bir insan gibi hissederdim o zaman kendimi. Bugün de o zamanki gibi abla kız ilişkilerimiz devam eder, sinemaya gideriz, bazen kahve içeriz ama sınıf öğretmenim gibi çıkar ilişkisine bakan hiçbir insanla en ufak bir bağım olamadı ikinci sınıftan beri.
