Çocukken daha hayalperesttik.oyunlar piksel piksel grafikleri ve mididen hallice sesleri ile bizi içine alabiliyordu çünkü hayal gücümüz o eksikliği kapatıyordu. Simdi büyüdük, oyunların fizik motorları, grafikleri, sesleri aştı ama biz tat alamiyoruz çünkü o hayal gücümüzü kaybettik. Büyük olmak böyle tatsız birşey. içindeki çocuğu her daim yasatabilen o şanslı azınlıktan olmak isterdim. Son tahlilde zevkli olan eski oyunlar değil bana göre. Çocukluk,genclik eşsiz bir dönem. Sokakta tel bağladığı plastik dandik arabayla bile gran turismo bilmem kaç tadı alabilen çocuklardık biz. Büyüdük doyumsuz ve mutsuz olduk.
