cümle farklı olsa da başıma gelmiş, gelen, giden, ömür boyunca yakamdan düşmeyecek nalet bir olaydır.
takî evleninceye kadar.. yaw e be gözünü, ağzını, burnunu sevdiğim evlenince ben zırt pırt cart curt arkadaşlarımda kalabilecek miyim? yok.. şimdi gidebiliyor muyum? o da yok.. anasını satim ne biçim hayat bu lan..
annelerin babaların en çekindiği, tırstığı şeydir çocuklarının başka evde kalması... çocuklar o evde yenecek midir? dövülüp kafası gözü mü yarılacaktır? belki olması muhtemel şeylerdir bunlar, ama genç bir insan nereye gidip nereye gitmeyeceğini bilir ve bu kadar evhama gerek kalmaz, belki annelerin babaların telaş duygusunu aldırmak gerek.
benim genç ömrüm çürümüş, hayatımı yaşayamadan yaşlanıcam be, yeter be..
- anne eliflere gidebilir miyim?
- babana sor (oofff.. top atıldı yine karşılıklı paslaşmalar, arada heba olan ben)
- baba eliflere gidebilir miyim?
- annene sor. (yeter ama haa..)
- anneeeeeeeeeeee... bu yaşımda hala izin alıyorum yaaa arkadaşları...
- yok napıcaktın! (hööttt dercesine cümle kesilir, anne ile baba senkronize bi şekilde olaya dalış yapar)
- herkes şuraya gidiyorum diyo, gidiyo, biz iki saat..
- sen anne ol, görücem ben seni, kime gidicen?
- elife..
- elif kim, nerde oturuyor, kaçta gelcen eve..
- aaaaaa.. ( tam bu noktada bağıra bağıra kaçmak istiyoruum )
vs. vs. bi kamyon dolusu soru soru soruuuuu...
kız olmak işde bu kadar zor, arkadaşına gidemezsin, kırk yılda bir izin verirler, hele bi de buluttan nem kapan bi babanız varsa tamam, tezeği avuçla yediniz!
