Bir çok insanın bir kez bile olsa düşündüğünü düşündüğüm eylem.
Ben bir çok kez düşündüm, bir kez eyleme geçirmeye kalktım ve başarısız oldum. Bunu bile başaramadım, olmuyor diye ağladığım o gün dün gibi aklımda her zaman. Pişman mıyım, değilim.
Çünkü o günden sonra hayata daha farklı bakmayı öğrendim. Acının o kadar da kötü bir şey olmadığını ve beni var eden asıl şeyin bu olduğunu öğrendim. Her şeye rağmen bu dünyaya tutunmak için küçücük bile olsa sebepler olduğunu öğrendim. Kendimle yaşamayı öğrendim, kendimi keşfettim.
Gökyüzünün güzelliğini, denizin huzurunu öğrendim. Moralim çok bozuk olduğunda, bu düşünce tekrar tekrar aklımı kurcaladığında uzun uzun gökyüzüne bakıp iyileşmeyi öğrendim. Çok daraldığım zamanlarda tek başıma bir anda evden çıkıp sokakta gördüğüm bir kedinin başını okşadım kimi zaman, kimi zaman kulaklığımı takıp uzun uzun yürüdüm müziğin sesini sonuna kadar açarak. Kara düşüncelerimin hepsini o uzun yürüyüşlerimde ardımda bırakarak.
Sonra kendime verdiğim sözü tutmayıp birini çok sevdim kaybetmekten korkarak, güvensizlik duvarlarımı kendi ellerimle yıkarak. Bir gün gideceğini bilerek sevdim, sonuç beni yanıltmasa da pişman olmayarak sevdim. Yine pişman değilim. Bir daha olsa bir daha severim.
Asla asla dememeyi bir kez daha öğrendim. Kendimi daha az kahretmeyi, bir şeyleri olduğu gibi kabul etmeyi, değiştiremeyeceğim şeylere keşke demek yerine bunlardan ders çıkarmayı öğrendim.
Ara ara yokluyor bu düşünce beni fakat buna karşı koymayı öğrendim. Her fırsatta denizi, gökyüzünü, yeşili seyrederek iyileşiyorum, iyileşmeye devam ediyorum...
