Kendime olan guvenim eksilerde. Adeta bataryasi bitmek uzere olan telefon gibiyim. Ozguvenim yok oldu. Karamsarlık ruhum oldu. Gözlerim yaşla doldu. Kalbim panik. Bakışlarım ürkek. Cesaretim yok. Vücudum güçsüz. işimden memnun değilim. Saçlarım dökülüyor alnım başımın ortasına kadar genişledi. Kel değilim. Ama kel denecek kadar döküldü. içim huzursuz. Yaşım 27 olacak. Ve ben daha hiçbirşey başarmış değilim. Evli de değilim. Bir sevgilim de yok. Başım inanılmaz ağrıyor şuan. Geceleri uyuyamıyorum. Çirkinim. Dişlerim güzel değil. Çok sıradan biriyim. Cok fazla param yok. Ailemden ayrı başka bir şehirde yaşıyorum. Yüz şeklimi beğenmiyorum. Gözlerim çukurda kaşların bulunduğu yerdeki kemiklerim yanlardan biraz çıkık. Gözlerim daha çukurda kalıyor. 178 boyundayım. Ama 150 boyunda bir kızla konusmaya bile cesaret edemeyecek bir moddayim. Benden çok cirkinleri de var. Hatta bana bakan kızlarda var. Ama ben de onlara bakmıyorum. Çünkü bana bakanlar gerçekten çok çirkin. Ve ben kendimi o kadar kötü gormezdim. Ne yazik ki artık onlar bile bakmıyor. Kimse bana etme bulma dünyası demesin. Çünkü kimseye karşı inanılmaz büyük kötülükler yapmadım. Ama yapanlar bile benden daha mutlu. Kaldı ki ben kötü birisi bile değilim. Tek kötü yanım kendimi toparlayamamam. Başım hala ağrıyor. Ben eski bir yazarım burada uzun zamandır yazmıyorum. Belim sırtım düzdür normalde kambur değilim. Ama hersene hergun ilerledikçe farkettim ki omuzlarim düşüyor. Otururken kamburdan daha kambur oturuyorum. Suratım genel olarak hep mutsuz ya da hep durgun. Dalıp gidiyorum. Güler yüz neşeli bir imaj çok nadir geliyor yüzüme yerleşiyor. Ve her geçen zaman içerisinde bu daha da azalıyor. Gittikçe sessiz sıkıcı keyifsiz neşesiz dertli bir insan oluyorum. Hatta normal yüz ifadem vücut dilim böyle oluyor. Asabileşiyorum. Sert tepkiler veriyorum. Beni üzen şeyler var. Ben böyle değildim elbette. Zamanla hicbirseyin olmadığını görünce ve inancım ümidim azaldıkça ben böyle olmaya başladım. Sonu nedir bilemiyorum. Bir kız istemeye gittik. Ben kızla konuştum başbaşa. Çok saygiliydi. Ben kızı beğendim. Hatta olumlu düşündüğüm her halimden belliydi. Ama diğer gün olumsuz olduğunu söyledim kararimin. Çünkü çokça kez reddedilen ben bı daha kaldiramazdi bunu. Çünkü ben yine reddedilecegimi sezmistim. Çünkü ben onunla ilk konuşmaya başlarken o mrb dedikten sonra bana yaş kriterim var max 27 diye. Ben de ben yeni 26 oldum dedim. O saçıma bakıp yaş kriterini hatırlattı. Çünkü beni 30 fln sandı belki daha fazla. Çünkü öyle bir kriteri bile yoktu. O kadar inandı ki yaşımın 30'lu olduğuna 27 diye salladı kriterini. Kültürlü birisiyim. Genel kültür seviyem çoğu kişiye göre çok dhaa iyi seviyede. Üniversite mezunuyum ve işsiz kaldım. Bu zaten beni eritti. Bulunduğum yerde 27 yaş bırakın kızı erkek için bile "evde kaldın" yaşıdır. Yakışıklı olsaydım pek sorun olusturmazdi yaşım belki. Ama çirkinim. Benim evlilik yaşım ben 25 yaşındayken geçti. Benden küçüklerin çocukları var. Heryerden bir baskı var. Ve ben malesef çöktüm. Dizlerimin üstüne. Çünkü yıldım. Çünkü kendimi yalnız hissettim ve ailem dahil kimseye bişey diyemedim. Yalnız kaldıkça öyle olmadığımı haykirdim. Kötüleştikce iyi olduğumu söyledim. Zaman geçtikçe daha zamanı var dedim. Aslında zamanım yoktu ama kimsede yoktu. Ben kimse yok diyemedim. Bu yüzden zamanım çok dedim. Herşey için çok pişmanım be sözlük daha anlatmak istemiyorum. Utanıyorum kendimden. Bana bakıp aciyanlarin hiçbiri benim kadar bilgili değil benim kadar zeki de değil. Ama hepsi benden daha akıllı hepsi taktiğin ne olduğunu biliyor. Ben sadece anlamak istemiştim. Ama onlar ezberleyip sınava girmişlerdi. Tek sorun her hayat sorusu onlarin istediği gibi çıktı. Ben anladığımla kaldım. Anladığım kadarıyla da bana pek bişey kalmadı be sözlük.
