Gün geçtikçe eziliyorum bin bir türlü yükün altında sorun da şu ki psikolojik olarak değil bünyem kaldırmıyor artık sabah gözümü açar açmaz bir sürü ilaç tüketmekten midem delinecek sessizce öleceğim en sonunda bir köşede.kurumuş çamaşırlar kaç gün olduğunu bilmediğim bir şekilde katlanmış halde odanın bir köşesinde kahve bardaklarını da pencere mermerine sıralıyorum artık masa da çok yer kaplıyorlar böyle daha iyi.hangi ara böyle bir insan oldum ben. en son ne zaman kaygısızca oturup film izlediğimi düşünmeyi geçtim ailemin yanına ne zaman gittiğimi unuttum.ailemi özledim evimi özledim hiç düşünmeden en yakınımdakine sarılabilmeyi özledim. Kahvaltı masasını bile özledim robot muyum lan ben geriye ne kaldı. Ben yaşamayı özledim.
