özellikle gösteri sanatlarinda bulunan kişilerin içersinde bulunduğu bilmeden hedeflediği durumdur.
nasıl ki bir kukla onu yöneten ellerin hükmündeyse oyuncu da yönetmenin kuklasidir.
yönetmenin tercih ettiği bu borazan oyuncular öncelikle kişiliklerini ve karakterlerini nötürlemek zorundadir. bir bakıma sadık dilsiz köle olup vantrologlarinin hünerlerine temsil ederler kendilerini.
gelgelelim ki karakter ve kişiliklerini ister gönüllü ister gönülsüz teslim ettikleri için ister istemez kendilerini kendileri yapan yakıtı olan ruhlarindan mahrum olurlar.
ne kadar büyüleselerde sahne de yahut ne bileyim beyaz perdede ne yazık ki biraz cilalarini hafifce tirnak atsaniz büyük bir boşluk bulursunuz.
bu suretle kendileri olamadiklari için ve robotlastiklari için inandiriciliklari en fazla noel baba gibi olur.
ne kadar da azinlikta kalsalar da bir sahsiyetleri olanlari seyretmek büyük bir zevktir.
zaten hayat motorunun işleyiş prensipleri gösteri sanatlarina benzemiyor mu?
vel hasıl-ı kelam; bir ayvayı dişler gibi ısırıp ısırıp ömrümüzü bir girdapta dönüyoruz
yaşamadan günümüzü...
