kesinlikle mutsuz olmayı bir yaşam tarzı haline getirmekle ya da mutsuz duruş pozlarıyla alakalı olmayan halet-i ruhiye. ne acıların çocuğu oldum ,ne her şeye sahibim ama gel gör ki bedbahtım tripleri kutupları bana gelmedi en yeşil çam menşeilisinden. bundan muzdaribim , insan sarrafı sayılmasam da ve kendimi konu odağı olarak -haşa- görmesem de çoğu insanda gözlediğim gibi.
son bir kaç senedir bir sonraki günü düşünmeden kendimi kaybede kaybede gülemedim ya da saat maat kurmuyorum arkadaş ne zaman sabahı şerifleri hayırlarsam da diyemedim.
istediğimi yiyemedim yazlara giriyoruz diye mesela en alenisinden.
olmak istediğimden uzaklaşıp olduğuma dönerken hep insanlar "ne der , ne düşünür" görünmez kalkanını tüm gücümle bir türlü itemedim de. ve güzeli sevdim , sürdüremedim ben en tutkulusundan.
ve bu sırada en çok küçük çocuklar dikkatimi çekiyordu bu monotonluk maratonunda. bir sokak köpeğini kovalayabiliyorlardı ya da kendinin 3 katı insanlara istedikleri kadar gözlerini dikip bakabiliyorlardı. en uzun vadeli hedefleri bacaklarının arasından arkalarına bakmak olması bile dönüp de geçmişle yüzleşme korkusuna sanki nazire yaparcasına bir çırpıda ve düşmekten sakınmaksızındı.küçük çocukların.
eski dostlarının yerini hiç bi şey tutmadığından haberdar , sistemin seni bir döngüye kendini dahil etmeni sağlamasına rağmen , onun içinde yalnızlaştırmasın mıdır bilemedim nedir bu naletin sebebi? fiziksel olarak belki değil ama zihinsel esasta bir türlü dinlenemedim eski sövmeleri bıraktığımdan beri. ve son tahlilde her akşam yatmadan kapıyı biraz araladıktan sonra içeri dolan ay ışığı refakatimde sordum kendi kendime .
