Hayal şeridim dönüyor siyah beyaz göz kapağımda. Kapatıyorum gözlerimi; sinema başlıyor. Bilirsiniz o durumu.
Kendime bir amansız hastalık dikiyorum:Ölümün eşiğinde kola çekirdek. E toz tanesi kadar da umut bırakmayı ihmal etmiyorum elbet. Bedenimdeki aykırı hücreler çürütüyor beni. Öleceğim besbelli. Enerjimi en afilli sözcüklerime harcamalıyım. Bana -toz tanesi kadar olan umudum hatrına- acıması için. Söyleyecektim ta ki gözlerim; bok çukuru olan şu hayatımda, amansız bir hastalığa bile yakalanamayışımı fark edene kadar. Nasıl söylerdim; bedenimi çürüten hiç bir şey yokken ruhum günden güne çürüyor. Nasıl söylerim; sana belki sustuğumun fazlasını söylemem ama sana güzel sözcükler söylemek isterim. Güzel susmak isterim. Nasıl söylerim ki... söyleyemem.
