kendim seçmediğim ırkımdan dolayı bazı yerlerde istenmeme durumudur.
yozgat'ta yaşadığım günlerde dışarıda birkaç işim vardı. o sıra acıktım, e çok şükür maddi durumum da iyi, şu lüks restoranda karnımı doyurayım dedim. içeri girmemle birlikte bütün gözler üzerime çevrildi. dikkat çeken şeyin kolumdaki serj sarkisyan dövmesi olduğundan adım gibi emindim. yine bir sıkıntı çıkacağını tahmin ettim, yine de bastıran açlığımı artık kontrol altına alabilmek için boş bir masaya oturdum.
garsona el kaldırdım, menü istedim, getirmedi. ters bakışlar bu arada devam ediyordu. en nihayetinde restoran sahibi yanıma geldi, "hayırdır?" dedi. "acıktım, müsaade ederseniz yemek yemek istiyorum." der demez, "memleket nere hemşerim?" diye sordu. "memleket yozgat hemşerim, zaten hemşerim diyorsun, ben de senin gibi yozgatlıyım abi. ha ama aslen gazi erivanlıyım." dedim.
"hadi canım uğraştırma beni, kalk git buradan." dedi. "yahu parasıyla değil mi? yemek istiyorum, parası neyse vereceğim." desem de adam dinlemedi. insanların faşistliği, ekonomik kaygıların da önüne geçmiş. kalktım gittim bir hışımla.
eve gelip salona oturdum, televizyonu açmadım. ben televizyona baktım, televizyon bana baktı. belki bu aptal kutusu hâlimden anlar diye düşündüm, "buralarda ermeni'ye bir lokma ekmek bile lüks. ermeni isen açlığa mahkumsun." dedim.
doğup büyüdüğüm yozgat'ımda sırf ırkımdan dolayı gösterilen muameleye bak. belki de tek çözüm gazi erivan'a geri dönmek. orada da sen türksün demezler herhalde. çünkü gazi erivan sadece ermenistan'ın değil, hoşgörünün de başkenti. orada bir iki lokma bir şey yiyebilmem mümkün olacak.
bana paramı bile harcatmayan bu faşist düzen utansın.
