anlamlar yüklemeye çalışmayın bilmediklerinize. burun kıvırıp inanmadıklarınız, sebep olur sonra üzülmenize. hangi anne evladını sevmez ki derken bile kabahati çocukta arayan zihniyete sözüm. çünkü 5 yaşındaki velet anca sokulur annesinin eteğine.
bakın çevrenize. gazetelerde okuduklarınızı hatırlayın, sağdan soldan duyduklarınızı düşünün. nasıl olur dediklerinizi, olamaz böyle bir şey dediklerinizin başka başka coğrafyalarda nasıl gerçekleştiğini, cani dediğiniz bir adamın objektife nasıl poz verdiğini, gülümsediğini, merhametten yoksunları.
bazılarının içinde yok iyilik. siz hiç tanımadınız mı mutsuz olduğunuzda ardınızda kıs kıs gülenleri? hadi onu da geçin karşınızda el şaklatanları? mutsuzluğunuzla mutlu olanları? kötü insan tanımadınız mı siz ? yoksa hep affedenlerden miydiniz?
böyle bir gerçek var evet. bazıları istemez bir evlat getirsin dünyaya. karnında taşıdığı dokuz ay bir anlam ifade etmez onlara. kendi nasıl büyüdüyse büyüyecektir elbet çocuğu da. ama sever kendisini, o kadar sever ki paylaşmaz bir başkasıyla. sevgi bildiği o zalim bencilliği onun da daha çocukken girmiştir kanına. kendi canındanmış hikaye, babasının çocuğu olacaktır o doğurduğu. yalnız büyüyecek çocuk odur işte.
ne anneler var diyeceğim olmayacak, hemen tüm anneler aynı vasıflara sahip çünkü. iyi yönlerini sayacağım gene olmayacak, her biri birbirinden iyi çünkü.
ama anlayacak beni, sadece resmine bakıp hakkında anneleri hakkında tahmin yürütmeye çalışanlar. tüm çocukluklarını kafada yarattıkları bir kadını özleyerek geçirenler. öfkesinden oyuncaklarını parçalayanlar, asık yüzlü çocuklar, kalbi kırık yalnız çocuklar.
onlar; doğururken kafalarında çocuklarını öldürenler, ileriki yıllarda hayatta olsalar da çocukları tarafından "benim için öldü" denilenler.
