şöyle düşünürüz; markette geziyoruz, her ne hikmetse annemiz ve babamız arabaya giderken bizi unutuveriyor. biz dondurma reyonunda dolap camını yalarken ışıklar hafif bir şekilde sönüyor. hay allah, yokluğumuzu ne ailemiz ne de güvenlik görevlileri farketmemiş. hiç de paniklemiyoruz, hoşçakalıp gitsinler diyoruz.
sonra hepsi çekip gidiyorlar evlerine. biz de koca markette tek başımıza kalıyoruz. ne yapsak, sabaha kadar cornflakes mi yesek, kuru kuru nesquik tozu mu yutsak, sosis mi yesek, alışveriş sepetleriyle go-kart mı yapsak diyoruz. o anda ağlamak istiyoruz, koskoca gıda imparatorluğu emrimize amade. biri çimcik atsın diyoruz ama kimse yok, çimciği boşveriyoruz ve tüketime geçiyoruz.
bu tür bir fantezidir, hiç olmamıştır o ayrı. güvenlik görevlileri market kapanmadan raf altlarına bile bakıyorlar, manyak olduklarından olsa gerek.
