gozlerimin onunde eriyip giden
sekizinci ve dokuzuncu nesil yazar alimlarinin acilmasiyla birlikte oluk oluk sözlüğe akan estetik ve diyalektikten yoksun sığır sürüsü sayesinde uzunca bir suredir gunun basliklarina bakmak bile eziyet haline gelir oldu. sirf "ebenin ami ali sami", "kedidir o kedi", "ya ben lan neyse bir sey demiyorum", "hanim kos tufegimi getir" gibilerinden başlarda hoşa gitse de artık kabak tadından hallice aromalar tattıran, görüldüğünde kusacak gibi olduğumuz bakınızları verebilmek icin firsat kollayan, gün içinde öne çıkan haber demeçlerinden veya hurriyet.com.tr'nin gazladığı manşetlerden kopyala yapıştır yaparak başlık açıp "hadi gelin espiri sıçalım, aynı fikirleri savunalım ki tatmin olalım" diyesi gelen bu sikko jenerasyondan gına geldi. hangi başlığa tıklasanız bir klişeyle karşı karşıya kalıyorsunuz. ne bu lan? lafı gediğine oturtturabilme sevdası mı? tek cumleyle zeka fışkırtabilme sancısı mıdır nedir? yeter la. onulmaz yaralar açtınız sözlüğün bağrında be kökü kuruyasıcalar.
