naif bir duygudur hüzün. acılar, üzüntüler, çileler gibi dramatik değildir mesela. ihtişamlı bir gürültüsü de yoktur. sessiz ve mağrurdur.
vücudun ruha teslimiyeti, ruhla bütünleşmesidir hüzün. her beden ruh taşır. lakin çoğu bedenler ruhundan bihaber, ruhuna yabancıdır. ruhla tanısikligi sağlar hüzün.
insanin özünü bulma yoluna açılan bir kapıdir hüzün. bu kapı hüzünle açılır. bu yolda hüzünle yürünür. çünkü özünü bulmak izdirap çekmekle olur.
insanı olgunlaştıran bir duygudur hüzün. nice güzellikleri fark etmeni,nice zorlukların üstesinden gelmeni sağlar. gücüne güç katan bir iksirdir adeta.
bir kalbe hüzün yerleşmişse o kalp yaşıyor demektir. öyle ya, yaşamayanlar hissedemezler ki...
en çok gülümseyenlere yakışır hüzün. içindeki fırtınalara rağmen, yüzünde bahar esintisi taşıyanların halini bir tek kendileri bilir
hüznümü seviyorum.
hüznümün bana kattıklarını seviyorum.
hüznümü bana bahşedeni ise her şeyden daha çok seviyorum!
