ben de "ya bu gençlik nereye gidiyor, ülke şöyle, sanat böyle, ekonomi şöyle, adalet böyle, eşitsizlik şöyle, eğitim böyle " falan filan derken farkettim ki ne bunlar düzeliyor ne de ben kafayı bir türlü düze çıkarabiliyorum. hep bir dert, hep bir şeylerin kötü gitmesinden rahatsızlık ve bu rahatsızlığın benim mutluluğuma olumsuz etkileri falan.
yapılması gereken hayatın kendinize düşen kısmında işinizi iyi, doğru yapmanız, tarihin doğru tarafında yer almanız ve böyle şeyleri de çok da kafaya takmamanız.
evet sinan akçıl diye birisi bu ülkede sanatçı mesela. şarkı falan söylüyor, söz yazıyor. bu dünyanın kabullenmesi en güç yükü.
ama dediğim gibi çok da şey yapmayın. koyun götüne gitsin.
