bir empati dersidir, hani hep lafını ettiğimiz fakat toplumsal yaşamımızda çoğunlukla uzağından geçtiğimiz empati. hakan, türk ama isviçre vatandaşı, üstelik isviçre milli takımında oynuyor, dahası türkiye' ye karşı. olayı giderek ilginç kılan bir de arka planı var. tarihsel ve coğrafi anlamda hiç alıp veremedikleri olmayan bu iki ülke son bir kaç senede biraz kaderin cilvesi, çokça her iki tarafta gaz vermekten rant amaçlayan çevrelerce adeta ezeli rakipler konumuna getirilmişler. şartlar bu iki ülkeyi / takımı bir kez daha finalde, atmosferi çok yüksek bir karşılaşmada buluşturmuş. hakan yakın ve diğer iki türk arkadaşı bireysel aidiyet duyguları ne olursa olsun, hiç değilse etnik kökenleri açısından kendilerini müşkül vaziyette bırakan bir maça çıkmışlar. bu, marco' nun pozisyonundan çok farklı bir şey. yapacakları ve yapmayacakları her şey iki tarafta da yer alan fanatiklerin merceği altında olacak. bu baskı ile işlerini on binlerin çıplak gözleri, on milyonların tv vasıtasıyla bakışları önünde yapmanın güçlüğünü anlamaya çalışalım bir an için. hepsi de iyi oynuyorlar,derken hakan, eren'in pası ile takımını öne geçiriyor. gol her şeyden evvel bir boşalma işidir, patlamaya yol açar, hele böyle oyunlarda. fakat hakan ya bilinçli olarak, ya da gerçekten öyle hissettiği için sevinç gösterisinde bulunmuyor. ellerini bile havaya kaldırmıyor, tebrikleri donuk şekilde kabul ediyor. bu gerçekten saygı duyulası bir davranış. eğer hakan mübalağaya kaçmayan sevinç tezahüratında bulunsa kendi adıma bunu asla yadırgamazdım. abartılı bir sevinç ise itici gelecekti bana. onun tepkisini saygıdeğer yapan yaşamıyla ilgili çoktan yapmış olduğunu bildiğimiz tercihler. hepimiz farkındayız ki, hakan'ın hayatının geri kalanına dair planlarda türkiye'ye yer yok. bireysel türkiye tecrübesi bir maceraya dönüşmüş, hayal kırıklığı hatta öfke ile sonuçlanmış. hak ettiğini alamadığını düşünmesi için geçerli nedenleri olan genç bir insanın olgunluk ve cesaret ile, çünkü bundan sonra da hayatını muhtemelen onun her hangi bir sevinç emaresi göstermemesinden rahatsızlık duyabilecek insanların ülkesinde geçirecek, kendi duygularından çok, aslında anne ve babası üzerinden zayıf bir bağla ilintili olduğu ülkenin ve insanlarının hassasiyetlerini ön plana alabilmesi kaç kişinin harcıdır?
