Şu hayatta insanlara ne iyilik yaptıysam hepsi boşa çıktı, öbür dünya da umurumda değil bir süredir. Öbür dünya var mı yok mu belli değil, ne yapayım yani. Gidip cinayet filan işlemem yani o kadar da değil. Üzerime gelirlerse kavga ederim ama. Yakın arkadaşımdır dediğim kişinin 3 gün sonra çıkarsız hiçbir şey yapmadığını görüyorum.
Bir süredir güvendiğim 2, 3 kişi dışındaki hiç kimseye çıkarsız iş yapmıyorum. Hani sokakta bir yer soran olur, ona cevaplarım ama daha fazlasını yapmam, hep zararlı çıktım. Yok yaşlı yer ver, yok düşkün bunu yap, sonra üzerimize çıkıyorlar. Bir de bakmışsın yaşı belli olmayan orta yaşlı insanlar minibüste hakkınızda pis pis konuşuyorlar, artık yok arkadaş, bahane bulup kurtulun. Görün bunları. Aile kurmak için de bir eşe güvenmek lazım. Böyle bir güveni kimsede bulamadım.
Bir ara 2 hafta bir ilişkim olduydu da ihtiyaçtandı. Hiç bir anlamı yoktu, ona da açık açık söyledim ama karşıdaki tutturunca insan dayanamıyor. Sonra neyse ki daha görüşmedik, kapandı o iş. Yaş da 27, düşünün yani, bu insanlar niye bu kadar çok aile kuruyor, aklım almıyor, hatta sanırım bu durum orta okuldan beri devam ediyor bende çünkü insanların neden sevgili edindiklerini hiç anlayamadım. Her zaman ters geldi. Yani aşktan, sevgiden hiç anlamam, karşıdaki nasıl davranıyorsa ona göre davranırım.
Yalnız kalmak zor sayılır ama pek kötü değil, 2 senedir yalnız yaşıyorum ve kendimce uğraşlar bularak boş zamanlarımı değerlendiriyorum, bahsettiğim 2 arkadaştan da fikir alıyorum. Gayet yeterli. Sevişme için de ihtiyacım olunca masaj salonlarına akarım artık, arada insan çok kötü hissediyor yani. Ancak tanımadık insanla sevişmek de baya pis oluyor, söylemek lazım.
