filmdeki iran islam devriminin süreçleri hepimizin malumu da. siyah beyaz animasyon çok hoşuma gitti. ayrıca marjane satrapi' nin kara kalem çizimi nasıl kendisine bu kadar benzeyebilir akıl sır erdiremedim. hareketleri filan da çok tatlıydı filmde. ince, keskin ve hayat dolu bir zekanın moronların arasında nasıl da harcanıp gittiğini o kadar iyi anlatmışlar ki daha önce böyle bir şey görmemiştim.
bana kalırsa filmin asıl anlatmak istediği de başka vatanımızın olmadığı. avrupaymış, kanadaymış, amerikaymış... başka vatanımız yok arkadaşlar. uzak diyarların özlemiyle yanıp tutuşanlar bu filmi iyi izlesin. birkaç arkadaşım vardı aynı bu şekil hevesli. amerikada bindiği 3000 cc. arabaları filan anlatıyorlardı. şimdi hepsi kesin dönüş yaptı. ben de her seferinde 1 haftanın sonunda havaalanına koşarak gitmiştim. yapmamız gereken bu toprakları daha yaşanılabilir kılmak. başka yolu yok.
filmin ortalarında, kocası birkaç kez kalp spazmı geçiren bir kadın gözyaşları içinde eşinin sevki için vize almaya çalıştığını anlatıyor. vize verecek kişi de evinin eski temizlikçisi, hastanenin yeni müdürü. sizi bilmem ama bana hayvanat bahçesi müdürünün, mezarlıklar müdürünün, kulüpler birliği başkanının ve daha nicelerinin kariyer basamaklarını nasıl tırmandığını hatırlattı.
marjane' nin hastaneye kaldırıldıktan sonra ailesini arayıp konuştuğu sahnede de 8 10 damla yaş döküldü gözümden.
- anne...
- eve dön marjane, seni bekliyoruz
- anne, ağlama
- hiçbir şey sormayacağız marjane, söz...
