Bi de arabasını komple unutanlar var ki, vay hallerine.
Bundan yaklaşık 7 yıl önceydi. Denizli'de saltak caddesinde nezih bir ortam var, canlı müzik filan yapıyorlar.
Bir gün arkadaşlarla kararlaştırdık, mekanın önünde buluşup öyle gireceğiz içeri. Neyse akşam oldu herkes birer birer geldi toplandık girdik içeri, sohbet muhabbet rakı masası filan derken gece yarısını geçti hadi kalkalım artık dedik, hepimizin kafa bi milyon. Hesabı ödedik indik aşağı, iyi akşamlar diyen bindi arabasına gitti. Ahmet diye bir arkadaşım çocukluk arkadaşım, aynı sokak içinde evimiz. E biz de kaçalım madem, tamam gidelim. Ahmet dedi ki yürüyelim hava alır açılırız biraz Derken yürümeye başladık. Ev de yürüme mesafesiyle yirmi dakika. Ulan ceplerime bakıyorum, cüzdan tamam, telefon tamam, silah tamam, sigara çakmak tamam ama ne eksik. Bişey unuttum diyorum ben kendimce.
Mahalleye geldik, evlere ayrıldık, girdim içeri yatağa uzandım hala düşünüyorum. Hani bi huzursuzluk olur ya insanda.
Ulan birden kalktım ayağa, uzandım cekete, elimi iç cebine bi attım, arabanın anahtarı..
Arabayı unuttuk amk. Kendi kendime kaç dakika güldüm bilmiyorum.
