gayet huzurlu bir biçimde yolumda giderken yine gördüm seni. insan hiç tanımadığı birinden hoşlanır mı tanıyacak görüşecek zaman geçirecek anca öyle ciddiye alırım derdim ama resmen birine vuruldum düşünmeden duramıyorum onun o kadar iyi bir insan olduğuna kendimi inandırmışım ki. öyle yanımdan geçerken suratına öküzün trene baktığı gibi bön bön baktım. dedim döneyim gittiği yere doğru gideyim düşünüyorum bunları bu sırada bir yandan da adımlarımı sayıyorum 1 2 3 4 (beynim çalışmıyor o anda). bitti gitti anca böyle görürsün sadece 5 6 7 safsın saf 8 9 yok ya abartıyorum bitecek gidecek 10 11 12 derken arabanın teki geçerken bir su attı nasıl ıslandım sonuç mu bir ağlama tuttu tam kalabalık bir yerin önündeyim yazık ayy aaa sesleri. dedim ağla cırığını çıkarana kadar ağla hazır sebep buldun. manyak gibi vırak vırak ağladım.
bunları içimde tutmayı o kadar isterdim ki. insan bir süre sonra tutamıyor gereksiz şeyler boşuna kafamda beynimi yemesin. yazdıkça rahatladığımı hissettim. ne kadar gereksiz biriyim var mı benim gibileri?
