büyükbabamın mezunu olduğu eğitim kurumu. amaç gittiği köylere, sadece ilkokul öğretmenliği yapmayacak, fakat köylünün ihtiyaç duyduğu her türlü bilgiyi verecek insanlar yetiştirerek, köylerin kalkınmasını sağlayacak insanlar yetiştirmekti. bu öğretmenler, ağaçların aşılanması, su kanallarının açılması, gübreleme teknikleri, temel düzeyde sağlık bilgisi gibi bir çok bilgiye sahip insanlardı.
Bir gün büyükbabam ile eskiden öğretmenlik yaptığı bir köye gidiyorduk, okulu özlemiş, görmek istemişti. uzaktan köye yaklaştığımızda caminin minaresi gözüktü, oldukça bakımlı ve köye göre oldukça gösterişliydi. Büyükbabam "boşuna gitmeyelim, okul harap haldedir, üzüleceğiz şimdi" dedi, neden diye sorunca da, "bir köyde cami ne kadar bakımlıysa, okul o kadar haraptır" diye cevap verdi. gittiğimizde haklı olduğunu gördük, okul kapatılmış, yıkık haldeydi, çocuklar başka bir köye gidiyordu, okumak için. büyükbabam okulun bahçesinde ki ağacın dibine oturdu, "bunu ben ekmiştim" dedi. terbiyesinden ağlamadı, fakat gözlerinin dolduğunu hepimiz gördük.
biz ülke olarak, hiç bir zaman ibadetin evde de yapılabileceğini, fakat eğitim için okul gerektiğini anlamadık. böyle diyenlere komunist dedik, dinsiz dedik. oysa ki bu lafı eden büyükbabam, namazını kılan, orucunu tutan biriydi.
Biz, görevli bulunduğu bir köyde, oturup okulun haline ağlayacak kadar, vatanını seven insanları yetiştiren bir kurumu, komunist yetiştiriyor diyerek kapadık. aferin bize.
