bunca zamanki bütün sevgililerimi tanıştırmıştım ailemle. 1 tanesi mahvetmişti hayatımı,ondan sonra ailemin bir dahasına tahammülü yok gibiydi. şu an ki kız arkadaşım 1,5 sene oldu işte beraberiz. 20. gününde tanıştırdım bizimkilerle. önce çekimser olsalarda iyi karşıladılar ve öyle bir geldi ki bütün tabularını yıktılar. 2 kere ayrıldık,2 sinden de haberleri vardı en ince ayrıntısına kadar. benle beraber üzüldüler. benimle mutlu oldular. sonradan istememeye başladılar ama bense hep gösterdim onlara,nasıl 1,5 sene benim çabamsa ailemin onu sevmesi de tamamen benim çabamdı.
onun tarafı mı? bunu buraya anlatmamın sebebi de bu zaten,asla söylemedi asla haberleri dahi olmadı. kızamam ne diyeceğim ki? ben o kadar takıntılı oldum ki bu konuya,onun bana bir sevgi gösterisi gibi görüyorum bunu. bugün tekrar açıldı konusu. dert başkaymış,daha önce sorunsuz bir ilişkisinin bittiğini ailesi canlı şahit olmuş. benimle sorunlu bir ilişkiyi önlerine sunamazmış. demek istediği tam buydu. 1,5 seneyi düşününce sorguladım yine her şeyi...
ne için bu kadar uğraşıyorum?
ne için bu kadar üzülüyorum?
yada ne için bu kadar paralıyorum kendimi?
sonu ne?
öyle yemekler falan değildi amacım,komşumuz oluyor aynı zamanda. geçerken bir selam vereyim,markete dahi giderken üzerime giydiğim şeye,saçıma sakalıma daha bir dikkat edeyim. bir selamımı verebileyim,gözüm üstünde hee ona göre diyebilsin bana. dileğim buydu. Şimdiyse karardı yine içim yine her şey boşa gelmeye başladı.
