arkadaşlar "ölümsüz değillermiş" olgusunu insana en yoğun duygularla yaşatan çok üzücü hadise. Üniversite yıllarımı, notlarımı, evimi ve elbette fikirlerimi paylaştığım arkadaşımı bugün, çok genç bir yaşta kalp krizi sonucu kaybettim. Her ölüm erken ölümdür ama bu bir salladı beni. Sustum, pustum böyle boş bir biçimde ekrana baktım saatlerce. Daha dün bana "özledim gel buralara artık" dedi. Biraz sohbet ettik kapattık, bugün aldım haberi. Yurtdışında yaşayan bu arkadaşımın cenazesine de sikik vize muhabbetlerine katılamıyorum.
O Sosyal medya hesapları, o eski mesajlaşmalar veya anlık paylaştığı görüntüler. Daha dün ulan! Bakamıyorum şuan.
Zamanın da yapılmış şakalar, süslenip dışarı çıktığınız o günlerin resimleri. Böyle ağlayamıyorum da, duruyorum sadece. Hani Dünya'nın en büyük soru işaretini görüyorum. Bu hayatı da aşırı ciddiye alıp yaşamamak gerekli. Denge olmalı. Ama kasmadan, zorlamadan.
Ölüm Allah'tan. Kaderini, ömrünü böyle çizmiş yaradan. Dostlukları Güzel anmalı, güzel hatırlamalı.
Bu arada unutmadan; ilk defa "dur ulan şu fotoğrafı silmeyeyim, anı kalsın" dediğim resimlere geri döndüm. Ben hiç dönmeyiz, hafıza dolunca sileriz sanıyordum da.
