Kemal Tahir, “Ölü olan yerde neden yavaş konuşuruz?” diye sorduktan sonra, şöyle yanıtlar: “Hepimiz, ölüm karşısında kendimizi suçlu hissederiz de ondan.
bir anne evladını, bir kadın erkeğini, bir çocuk babasını, bir erkek karısını, bir sürü inasan hayatını, bir koca millet insanlığını kaybettiği son günlerde, sıradan cümlelerden oldu artık duyduğumuz ölüm haberleri. ölüm, bir hayatın yok oluşundan çok daha basit anlamlar ifade etmeye başladı kulaklarda.
en korkunç olanı da şehit ve ölüm haberlerinin bize normal gelmeye başlaması oldu belki de. artık eskisinden daha az şaşırıyoruz bu haberlere, eskisinden daha az acı hissediyoruz içimizde. ölümü basitleştiriyoruz git gide. ölüm, bir hayatın yok oluşundan çok daha basit anlamlar ifade etmeye başladı kulaklarda. "kaç tane var" demeye alıştı dudaklarımız.
ne kadar değiştirdi yok olup gidenler hayatımızı? kaçımız planlarımızı iptal ettik? diye düşünüp,
acaba şebeke suyumuza antidepresan karıştırıp bizi stabil hale mi getirdiler gibi saçma bir komplo teorisi bile üretir hale geldim.
