Karakter meselesidir. Kimi zaman bir tercih kimi zaman ise mecburiyettir. Benim kendi tercihimdi. Kendimi bildim bileli çevreme en fazla üç kişiyi alırdım. Ne zaman fazlası olsa bunlar kendi aralarında kavga edip bende taraf tutmuyorum diye bana da küserlerdi. Çocukken bile bunun ne kadar saçma bir düşünce olduğuyla ilgili düşünürdüm. Bende fazla kişiyle konuşmamaya başladım. Çoğu insan sıkılır bu durumdan ama benim için hiçbir sorun yoktu. Kendi kendime oyunlar yapardım, kardeşlerimle oynardım ya da benim gibi sessiz, sakin çocuklarla arkadaşlık ederdim. Öğretmenler veli toplantılarında hep ‘çok suskun.’ derlerdi benim için. Hâlbuki saygımdan susardım. O öğretmenleri de anlayamıyorum zaten. Ders te konuşunca ‘susun!!!’ diye kıçını yırtar sonra çok suskun derler. Yırtık biri olamadık diye eleştirdiler hep. Bir içe kapanık olarak genelde insanların karakterleri gözlemlemeden çok samimi olmam bundan dolayı da hep çok soğuk göründüğümü söylerler. Bu bir kendini koruma mekanizması mıdır nedir istisnasız herkese aynı muamele. Arap atı gibi sonradan açıldı bu da derler. hep eleştirirler. Yani bir içe kapanık olarak herkese aynı değeri göstermeyi değil hak edene samimiyetimi göstermek istiyorum. Bu da benim seçimim.
