milyonlarca insana göre uzaktan bakılınca kötü bir hayat yaşamıyorum zannedilebilir şeklinde cevap vereceğim soru. iyi bile sayılır.
fakat, ama, lakin diye başlarsam biraz şaşırırsınız. şöyle ki;
bazı insanları para, pul, kariyer, aile vs mutlu etmeye yetmez. hayat gereksiz yere uzun gelir. 'varoluş' problemidir bu aslında. kendimin seçmediği, tamamen tesadüf eseri meydana gelmiş bir canlısınızdır ve çok uzun eğitim sonucunda aklınız geliştikçe daha fazla mutsuz olmaya başlarsınız. kesinlikle ölmek istersiniz, bazı engeller vardır önünüzde. kimisini inancı, kimisini çoluk çocuk benden sonra ne yapar dürtüsü, kimisini korkak demesinler, kaçtı pes etti demesinler diye onuru, kimisini ilkel ölüm belirsizliği korkusu engeller 'intihar' etmek fikri müzik gibi geldiğinde.
ama yine de, bir şekilde ölülere gıpta edersin. hiç bir dertleri yok diye. çünkü hiç doğmamış gibilerdir. dertleri yoktur. hastalanmazlar, aşk acısı çekmezler, sakat kalmazlar, işten atılmazlar, evine haciz getirmezler, kanser olmazlar, lösemi olmazlar, her şeyden öte ölümden korkmaz ölüler. ayrıca kimseye hiç bir şey ispat etmeye ihtiyaçları yoktur ölülerin.
hesap vermezler hiç bir insana ölüler. onlardan hesap soracak hiç bir insan da yoktur.
çünkü ölülerin bilinçleri yoktur. kortex çürümüştür. gözler çürümüştür. mideleri, bağırsakları çalışmaz, elleri işlevsizdir. asla hareket etmezler. ihtiyaçları yoktur çünkü. tıpkı pencereden karşıya bakarken anlamsızca öylece duran ve çürüyen taş binalar gibi. varlığı da yokluğu da algılayamazlar. hiç olmuşlardır. sadece hiç. onlardan kalan anıları bile hatırlayanlar, yaşatanlar sadece canlılardır.
işte bu hiçliği çok ciddi biçimde isteyenler, 'varoluş' u istemeyen insanlardır. ve asla mutlu olamazlar. mutlu ya da mutsuz olmayı da istemez bu kişiler. bu düşünceler yoğunlaştıkça;
intiharın sadece zaman meselesi olduğunu tekrar söyler ilkel beynin sana;
yaşamak için neden inat ediyorsun? bir şeyler için yaşadığını mı sanıyorsun? sevgi mi? kariyer mi? para mı?genlerini bir sonraki nesle aktarma güdüsü mü?ya da sadece nefes almak için mi? tüm bunlar yaşam denen ilizyonun haklı göstermeye çalıştığı, insan zekasının ürettiği geçici saçmalıklar. kavga etmen boşuna.
ve, beynindeki bu uğultulardan sonra ;
iliklerine dek hissedersin, her hangi bir terslik olmazsa kendi katilinin kendin olacağını.
işte hayat hakkında düşüncelerim bu. en azından benim hayatım hakkında.
