insan var oluşuna eşlik eden iki temel ögeden biridir.Abzürde düşülen anların da dahil olduğu çarpma ve kabullenme anlarında insan kim olursa olsun, nerede ve ne zamanda yaşıyor olursa olsun, örüntü haline getirdiği eylemlerinde, yaşadığı gerçeğiyle ters düşen,adeta var olmayla çelişkili olan noktalarda 'çarpma' yaşar. Bu adını koyamadığımız şey ya da şeylere çarpmanın etkisiyle hareket edemez hale gelir. Her şey solar, anlam ve anlam kaygısı yok olur. içinde bulunduğu an algısı o anda bulunmamaya isteğinde parçalanır. Var olmayı bırakmak ister,ancak ne kendini öldürebilir ne de eylemde bulunma isteği kalır. Hiçbir şey yapmamayı seçememe özgürlüğüne olan mahkumiyeti yüzünden kahrolur. intihar etmediği her an, bu şeyle ve bu şeye rağmen, bu şey karşısında, yaşamaya devam ederken kabullenme'ye başlar. Kendine eklenen bu şeyle devam eder. Ne büyümüştür ne de geri adım atmıştır. Ancak kabullenmiştir.ta ki diğer çarpma'ya kadar.
