Buzluktan çıkardığımız buz kalıplarını bir kaba doldurur oturduğumuz 1. Kattan kardesimle beraber sokaktan gelen geçene buz atardık. Sonra hemen egilirdik kimse görmesin diye. Yine bir gün böyle atıyoruz millete buzlari, atmamizla beraber bir çocuk ağlaması geldi. Biz hemen eğildik tabi. Sonra bir kadın bahçeden bağırmaya başladı. Abartısız 15 dakika bağırdı. Sonra çocuğu susunca gitti. O gün o kadar üzüldük ki kardeşimle çocuk için. Bir daha da hiç yapmadik zaten.
