Önceleri bir sürü idiler. Arkadaş,akraba ve iletişim halinde olduğum bir sürü insan.
Sonra akrabalar gitti,sevmemek gibi bir seçeneğimin olduğunu gördüm. Sevmemek artık var olduğum sürece ve kadardı.
Arkadaşlar gitti sonra. Ne arar ne sorarım onları. Geçmişten kalan birkaç anının zorladığı sevgici olma gösterileri de geçti. - hmm,evet biliyorum canım algısı yakın zamanda olan bir şeyin canlılığı eskisine nazaran daha kuvvetli,o yüzden aramadıkça onlar hayatından siliniyor gibi-
Sıra anne ve babaya geldi,onlara karşı duyulan öfke,sevgiyi aştı. Onları sevmemeye alıştım.
Biriyle tanışıp,evlenme ve çocuk yapma arzusu.
Bu da alındı elimden,içimdeki birkaç benin ortak kararıydı bu.
insan kalmadı etrafımda, zihninde bana dair bir şey kalan insan artık yok. Zihinlerden yavaş yavaş silindim. Ve evet berkeley,ben artık yokum.
