alışılmış olan hep güzel kavramların yozlaştırılıp anlamlarından saptırılmasıdır ama ırkçılık kötü bir kavram olduğu kadar gerçek anlamından saptırılmış bir sözcüktür.
son zamanlarda ülkemizi sevmekle ilgili birilerinin ırkçılık çerçevesi içine alamayacağı bir şey kalmadı.
ağzımızdan tükiye güzel bir ülke gibi cümleler çıktığında bile millet bizi hitlere benzetmeye başladı.
açıklığa kavuşturmak lazım. bir insan ülkesini sevebilir; hatta ülkesine iyi hizmet edebilmek için sevmelidir de. bunun ırkçılıkla hiçbir ilgisi yoktur.
daha da ileri gideyim. insan kendi ülkesini başka ülkelerden daha çok da sevebilir.
bilindiği üzere milletimiz ülkeyi anneye benzetir ve bu edebiyata da yansımıştır. peki siz, insanın kendi annesini başka annelerden daha çok sevmesini yadırgar mısınız? tahminen yadırgamazsınız. ama bir insan kendi annesini takıntılı bir şekide sevip diğer annelere asılsız ve aşağılayıcı yakıştırmalar yaparsa sorun var demektir ve bir çok kişi bu durumu takmaz kafasına; çünkü bilir ki karşısındaki kişinin aklı başında değildir. ama bu benzetmenin dışına çıkacak olursak durum farklı. evet karşımızdaki kişi ya kandırılmış ya da kendini kandırmakta; ama bunun sonucunda bize zarar vermekte.
sadede gelecek olursak insan kendi ülkesini sevebilir*. hatta kendi ülkesini diğer ülkelerden daha çok da sevebilir*. çünkü kendi ülkesini daha çok sevmesi diğer ülkeleri sevmediği anlamına gelmez. ama kendi ülkesini sevmesi yanında diğer ülkeleri "sevmeme" eylemini de gerçekleştiriyorsa bunun milliyetçilikle değil ırkçılıkla ilgisi vardır. bu ayrım yapılamadığı için bir atatürk ilkesi olan milliyetçilik kamuoyunda büyük zarar görmüştür. laikliği savunan insanların konu milliyetçiliğe gelince mırın kırın etmeleri ise amaçlarının atatürk ilkelerini savunmak değil kişisel çıkar sağlamak olduğu izlenimini uyandırır.
hiç bir ırk birbirinden üstün değildir ve insanın kendi insanlarını ve ülkesini diğerlerine nazaran daha çok sevmesi haktır.
ülkeyi büyük bir aile gibi düşünün ben ailemi diğerlerinden daha çok severim.
