Leylam! Muştum!
Tanıdığımda seni mevsimler bahardı
Bahçelerde gül, dallarda bülbül
Suda ceylanlar, önde yormayan yollar vardı...
Ve insanlar
Tebessüm kadar dosttu ya ah onlar...
Cennetim! Sevdam!
Felek ne vakit, ah ne vakit
Gülen yüzünü göstermiş ki ebedi...
Ne zaman, ah ne zaman
Hep şen söylemiştir bize türkülerini?
Sonra bir kara zemheri
Kalır mı artık bülbül,
Durur mu dalda gül?
Şimdi hava buz.
Don tutmuş bak her yan
Dört taraf derin uçurumlar.
Kulaklarda patlar düşman naralar,
Ölüm müjdeler münafık kıkırdamalar!
Duam! Nefesim!
Varsın kara kışa yenilsin her yan
Güneş bile korksun,
Kaçsın dağlar ardına
Gam mı? Vallahi değil!
Bırak sıkılan dişler
Vahşi yumruklarla gelsinler üstüme
Gam mı? Billahi değil!
Çünkü ben ne gül şehvetine
Ne de bülbül neşvesine vuruldum.
Çünkü ben ne yaz rehavetine
Ne de taze ikbale durdum.
Çünkü bilirim bahar sensin
Güle renk verensin
Bülbülün sesisin!
işte ben bundan
Sendekine değil
Seninlekilere de değil
Sadece ve sadece sana vuruldum.
Ne olur ey canan acı
Maşukauna, mecnununa, meczubuna
Ve ne olursa olsun razıyım bana
Yeter ki kalmayayım
köleliğinden azade!
