orada bomba saldırısı sonrası enkaz altında kalmış insanları görünce marmara depremi geliyor aklıma, ne hayatlar gitmişti enkazlarda. doğal afetle savaş bir olmasa da benzer şeyleri yaşadık. ama bizim kurtarma ekiplerimiz gelmişti enkazlara yardıma, orada elleriyle moloz yığınlarını kaldırmaya çalışıyordu insanlar. elleriyle kurtarmaya çalışıyorlar gözyaşları içinde ölmek üzere olan insanları.
orada ölmüş çocuğunun başında feryat eden, çaresiz anne babaları görünce çocuklarım geliyor aklıma. benim çocuklarım sıcak yuvalarında uyurken orada o çocukların her an ölebilirim korkusuyla yaşadığı psikolojiyi düşünemiyorum bile. karanlıkta mutfağa gitmeye korkan 4 yaşındaki oğlum bombaların patladığı bir yerde ne yapardı? izlediği
savaşın taraflarını bir kenara koyun, kendinizi orada katledilen, çocukları gözlerinin önünde öldürülen sivil halkın yerine koyun, çocuklarınızın sevdiklerinizin o durumda olduğunu düşünün.
düşünün utanmamız gereken bir insanlığımız olduğunu...
