Sol frame de gördüğüm bir başlıktan buraya geldim. Herkesin farklı farklı tanımladığı kişidir.
Öncelikle herkes takdir eder ki ilk aşk değil son aşk önemlidir her zaman. Fakat şöyle bir durum olduğunu fark ettim:
ilkokul 1den 5e kadar aynı okulda okudum. Memleketimdi, o arkadaşlarımla hala görüşüyorum. içlerinden biri de ilk platonik aşkımdı. Ortaokula geçince başka bi ilçeye, başka bir okula gitmeye başladım. O duygularımdan eser kalmadı ve benim için başka önemli insanlar oldu... şu an dönüp baktığım zaman o anki durumda neyinden etkilendiğimi anlayamıyorum, anımsayamıyorum. Şimdi de en az senede bir kaç hafta görüyorum, tamamen arkadaşım gibi. ikimiz de artık o çocukluğumuzdaki kişiler değiliz.
Dolayısıyla başından beri anlatmak istediğim o noktaya geleceğim. Hayatımızdaki herkes bu olaydaki gibi son aşkımız olmadığı sürece aşk kavramının içini doldurmak bir yana dursun, tamamen anlamsız geliyor. 8 yaşında sizin için aşk olan şey 18 yaşında "çocukluk" oluyor da 18 yaşında olan bir şey 28 yaşımızda neden "ilk aşk"ımız oluyor?
Bu entryi, çocukluğunda ve gençliğinde romantik tabulara maruz kalmış bireyleri hedef alarak yazdım. ilk aşk özeldir, ilk aşk unutulmaz bla bla bla. Bi kere unutmak ne demek? Hayatımızdaki en değersiz insanla bile anılarımızdan parçalar kalır hafızamızda. Ha unutamamaktan kasıt onu sevmekten vazgeçememekse kaybetmezdik o zaman niye kaybedelim. Sizi istemeyen birinden yıllar içinde illa soğursunuz zaten eğer kaybetme sebebi karşı taraf ise.
Neyse çok uzattım, biraz realist olun arkadaşlar. Gerçekte var olmayan olgular yaratıp ne küçüklerinize bunları aşılayın ne de kimseleri zan altında bırakın.
