sevdiğin biriyle daha fazla konuşabilmek için bu karlı havada iki durak sonra inmek, ona evine kadar eşlik etmek için göze aldığım ve beni kendime getiren his.
beraber yürüyerek konuşurken o hisse zerre kadar sahip değildim ama o yanımdan ayrıldıktan sonra, yüzümü kesercesine esen rüzgârda o hisse fazlasıyla sahip oldum.
iyi ki var. beraber üşümek de güzel bir şeymiş neyse ki.
