Okuduğum bir kitapta "bazen en büyük adaletsizliği adil olmaya çalışırken yaparız da ruhumuz duymaz" diye bir söz vardı. Doğruymuş. Ama o daha çocuk, derken onun çocuk aklıyla nasıl bir nefretin çemberinde olduğunu ve nasıl bir aile ya da arkadaş çevresinde yetiştiğini; bundan iki üç sene sonra o "oh olsun" dediği polislere bizzat kendi elleriyle neler yapabileceğini; evlendiğinde coluk çocuğa karıştığında nasıl evlatlar yetistirebilecegini görmezden geliyoruz. Çocuk ise çocuk gibi davranacak kusura bakılmasın. Bu tabiri pek sevmem ama kullanmak zorundayım. Yılanın başı küçükken ezilecek. Kim ne derse desin.
