Sevdigi birini, yakinini kaybetmis olanlar bilir. Ya gecmiste onlarla olamadigin zamanlar ya da geleceginde guzel gunlerde yaninda olamamalari koyar insana. Cok aci bir sey bu, Allah kimseye vermesin.
O kara korkulu gece sonrasi, 2 saatlik bir uykudan sonra kalktigimda,havanin aydinlamasina ve seslerin dinmesine sukrediyordum bi sekilde. Cunku cok degil 3 4 saat once hayatimizin bir daha eskisi gibi olup olamayacagini dusunuyordum.
Sabah kalktigimda, ya da bu dusunceler aklimdayken, bir yaziyi kemiklerimde hissettim. Sanirim ekside okudugum bir yaziydi. Seyahat etmek icin Beyrut'u arastiriyordum, insanlarin boyle ic savas olan bir sehirde eglenebilmesini anlayamamisti once yazar. Ve sonra da olum yakin hissedildikce, zamanin degerin anliyor insan diye aciklamisti. psikolojide karsit tepki gelistirmek olarak da aciklanabilir belki.
Insan once anlamiyor. Ben de cok anlamadim. Sonra zaman gecti, sevdiklerini kaybetme korkusuyla siradan gunler gecirirken, hayatta oldugum anlari nasil gecirdigimi sorguladim saniyeler icinde. Ve her dakika gulmek istedim, sevdiklerimle olmak istedim.
Yalova depremi sonrasi kuaforlerin sayisindaki artis geldi aklima. Ahiret, fani dunya ve olum uclemesinin ilginc iliskisini dusundum. Ne kadar uzak ve ne kadar yakin degil mi?
Biliyorsun, uzun zamandir cevrende, evlerde atesler yaniyor, ama onlarin acisini alamiyorsun, kahretsin ki yaparmiyorsun. O zaman yapacagin ilk sey Allah'a acip ellerini, sevdiklerine sarilmak. Bugun yuzunu guldurebildiklerini guldurmek, bir cocugu sevmek, iyilige dua etmek...
