Ortak derdimizin vatan olmaması.
Hakikaten kuru ağız yormak değil her ne zaman ülkemizle ilgili bir sıkıntı olursa mutlaka kutuplaşıyoruz ve birbirimizle çatışıyoruz. Anasını sattımın abd seçimlerinde bile bunu yaşadık. Neden peki?
Neden sevincimiz ve üzüntümüz ortak olmuyor?
Tamam birlikte sevinmek için ortak yanlarımızın olması lazım. Bir partinin iktidara gelmesi herkesi toplu olarak sevindiremez ama vatanımıza her türlü zulmü reva gören şerefsizlere karşı neden birleşemiyoruz?
Ve neden (daha doğrusu nasıl) vatanımıza çaresiz kalmış bir mazoşist muamelesi yapan alçakları sevenleri sevebiliyoruz?
